Artık tamamen eminim hamilelikten. İçimde bir can taşıyorum. Karnımı tutarak yatıp tutarak uyanıyorum. Şimdi tek merak cinsiyet. Bu arada hamileliğe 54 kg ile başladım. Bakalım nasıl son bulacağız. Netten devamlı hamilelik makaleleri okuyorum.
Bir yerden ‘’Embriyonun içinde yerleşmiş olduğu keseciğin içi amnios sıvısı denilen bir sıvı ile kaplıdır. Gebelik kesesinin içinde küçük halka şeklinde yolk kesesi denilen şekil belirginleşir. Yolk kesesi sıvı içerir ve embriyotik besin taşınmasına yardımcı olur ve ilk kan dolaşımı üzerinde etkisi olur. Plasenta denilen bebeğin eş dokusu oluşumunu tamamlama sürecine kadar embriyoyu yolk kesesi besin taşır.’’ Diye bir yazı buldum. Kendi kendime düşünüyorum da annelik nasıl farklı bir olgu. İçinde bir can var. Sana emanet seninle yaşayan.

Tanıştırayım efendim, dünyadaki en zehirli yılan türü olur kendisi, adı ‘el âlem’ 😱

Öyle bir zehir akıtır ki bünyene, anneliğin felç olur. Anneliğinin ilk dakikalarından girer hayatına. Çocuğunla yatmak istersin ‘ezersin’ der, doyasıya seversin ‘şımarır’ der, kucağında tutarsın ‘alışır’ der, emzirmeye gayret edersin ‘sütün yetmez’ der, memeden kesersin ‘neden emzirmiyorsun’ der. Bebeğin büyür, çocuk olur. Bezden çıkmadı mı daha, okula başlamadı mı der. Her dönem hakkında uzmanlara taş çıkaracak bilgiler sunar sana. Kafanı karıştırır, bulamaç eder 😭

Çocuğun hastalandığında doktor, ağladığında psikolog olur. Her hastalığa bir tarifi, her derde bir devası vardır. Suçladığı kişi de hep sensindir. Çocuk ağlar ‘neden ağlatıyorsun’, hasta olur ‘neden hasta ettin’, düşer ‘neden düşürdün’ der. Konuşur da konuşur…

O kadar alışırsın ki ‘el âlem’ in bir şeyler demesine, bir süre sonra o sussa bile sen ‘acaba böyle yapsam el âlem ne der’ diye düşünmeye başlarsın. Çocuğun için elinden gelenin ‘en iyisi’ olmaya çalışacağına; çocuğuna rağmen ‘el iyisi’ bir anne olur çıkarsın. El âleme yaranacağım diye çocuğunu üzer, hırpalar, azarlar, kırar, dökersin 😓

Tamam, ama bahsettiğimiz zehirli bir yılan. Şöyle uzaktan sevsek de, bu kadar sokmasak evladımızla aramıza. Daha iyi olmaz mı?

O gün gene güne hamileyim havasıyla başladım. Ben hamile olduğumdan sonuna kadar emindim aslında. Akşam olunca kocama gene hastaneye gitme konusunda yalvarmaya başladım. O her ne kadar ‘’olmaz, artık gitmeyeceğiz’’ dese de yalvarışlarıma dayanamamış olacak ki soluğu gene hastanede aldık. Tabi biz her defasında farklı hastaneye gidiyoruz. Acildeki doktor yüzümün solgun olduğunu görünce bana önce 500ml lik bir sıvı takviyesi serum taktı. Dört tüpte kan aldı benden. Sonuçların çıkınca haebr vericem 1 saat sonra hatırlat dedi. Ben gözüm saatte zaman geçsin diye beklelmeye başladım. Sonunda 1 saat geçmişti. Benim serum hala bitmemişti. Eşim doktorun yanına gitti. Gözüm hep eşimi takip ediyordu. Geldiğinde 4.kata KADIN DOĞUMA çıkmamız gerekiyormuş dediği hala kulağımda çınlıyor. Hemen serumu çıkarttırdım hemşireye. Onun bitmesini bile bekleyemezdim. Kadın doğuma çıktığımızda ‘’3 hafta 3 günlük olduğunu tahmin ettiğim bir gebelik başındasınız’’ dedi doktor.Çığlık atmak istiyordum. Kontrollerim yapıldı. 3 gün sonra tekrar kontrole girmem gerektiğini söyledi doktor. Hastaneden çıktık. Şimdi sırada kendime bir doktor bulmak vardı. Ben kazanmıştım. Ben hamileydim. Annem de eşimde artık hamile olduğuma inanıyorlardı…

Aslında her şey ‘’evlendiğimde bir 3-5 sene çocuk yapmayacağım, gezip tozup evliliğin tadını çıkaracağım’’ diye büyük konuşmamla başladı. Daha 5 aylık evliydim ki ben artık anne olmak istiyordum. Yolun başında his midir yoksa aşırı istek midir bilinmez ben anlamıştım hamile olduğumu. Karnımda bir gaz ağrısı vardı. Henüz hamileysem bile daha 2 haftalık falan bir süreç. Anneme anlattım yaşadıklarımı. ‘’gazdır o gaz’’ dedi bana. Ona göre daha 2 haftalık hamilelik belirti göstermezdi. Ona göre ben hamile de değildim ve yolun başında karamsarlığa kapılmamı istemiyordu. Sonra dayanamadım acile gittik eşimle. Direk ‘’karnımda bir gaz ağrısı var ve hamile de olabilirim’’ nöbetçi doktora. Benden direk BETA tahlili istedi. Tabi ki bişe çıkmadı. Daha yolun başındaydım. Çıkmaması beni üzmemişti. Doktor ‘’bir hafta sonra bir daha bakalım’’ dedi. Eve döndük. Tabi 1 hafta geçmeden ben gene sabırsızlıkla kocamı ikna edip başka bir doktora gittik. Gene BETA ya bakıldı. Bir önceki hastane sonuçlarımı gösterdim. Doktor ‘’Hamilelik olabilir. Tedaviye başlamayalım. Biraz daha bekle’’ dedi. Betalarda yükselme olmuş. Gene eli boş eve döndük. Tabi bu arada ben devamlı evde kendim test yapmaya devam 🙂 Bir akşam midem de öyle bir ağrı oldu ki. Sanki hamileliğin sonuna gelmişte bebeğime zarar verecekmişim gibi ağlaya ağlaya kocama kadın doğum hastanesine gitmek istediğimi söyledim. Gittikte…

2 hastane sonucumu da gösterdim doktora. Orada bana o gece hiç bir şey yapmadı. ‘’İdrar yolu enfeksiyonu geçiriyorsun sen şuan’’ dedi ve reçete yazdı. Ne kadar bu şekilde bana tedavi uygulayamayacağınmı anlatmaya çalışsam da kocamın ısrarıyla çıktık. Kocam ilaçları almak için nöbetçi eczane ararken bense ‘’o ilaçları kullanmayacağım diyerek’’ çemkiriyordum 🙂 Sonunda çeneme dayanamamış olacak ki pes etti ve eve döndük. Sanki hamile değilmişim gibi herkes benim üzerime oynuyordu. Benim kafayı yediğimi mi düşünüyorlardı acaba.o doktora da 1 ay sonra soracaktım hesabını. Bir betama bile bakmamıştı. Oysa amacım sadece beta sonucuydu benim. Bu haftayı da bu doktor faciasıyla bitirmiştik…